Ik geniet van het bijpraten met oude collega’s en ben dankbaar voor de mooie herinneringen aan het Strabrecht.

Ik overwon mijn angst en genoot samen met Gijs van onze eerste schaatsles, waarbij we stap voor stap meer vertrouwen kregen op het ijs.

Ik ben trots dat ik mijn opleiding tot energetisch kinder- en jongerencoach heb afgerond en klaar ben om anderen te helpen hun levensenergie te laten stromen en beter in hun vel te zitten.

Ik ben dankbaar en blij dat ik via een oproep 25 lieve automaatjes vond die mij helpen om weer zelfstandig op pad te gaan.

Ik voelde me tijdens onze vakantie op de camping gezien en anders behandeld door anderen, maar genoot vooral van de openheid, gezelligheid en het samenzijn met mijn gezin.

Ik herken het helemaal: dat stemmetje in je hoofd dat je tegenhoudt, terwijl je diep van binnen eigenlijk weet dat het juist goed voor je is om iets te doen — maar als je dan toch de knop omzet, levert het zoveel plezier en voldoening op!

Ik leer dat balans niet betekent stilstand, maar steeds opnieuw durven wankelen, herstellen en doorvechten, juist ook in moeilijke tijden.

Ik ben steeds meer gaan waarderen hoe mijn wandelstok me veiligheid, zelfstandigheid en vertrouwen geeft, ook al mis ik ‘m soms als ik zonder loop.

Ik mis de kleine blikken en gebaren die verbinden, en wil het contact maken om onze werelden weer dichter bij elkaar te brengen.

Ik merkte dat ik in onze visuele wereld steeds vaker woorden gebruik rondom ‘zien’ en ‘kijken’, terwijl ik vroeger worstelde met mijn slechtziendheid, en dat het me soms raakt hoe ‘gewoon’ en ‘even’ dingen doen voor mij niet zo vanzelfsprekend zijn, maar laatst voelde ik toch even het geluk van iets zelf voor elkaar boksen toen ik online cadeautjes bestelde.

Ik voelde het gemis van de zon en energie, maar juist door kleine geluksmomenten met Jos en het langzaam weer oppakken van mijn werk als docent, ervaar ik hoe belangrijk samen zijn is, terwijl ik geduldig wacht op nieuwe kansen zoals het bijdragen aan een artikel voor het Oogfonds.

Al bijna zes jaar mis ik de visuele prikkels die dagelijks inspiratie en ideeën aanwakkeren, en hoewel lieve mensen me helpen met beschrijven en uitleggen, verlang ik ernaar weer zelfstandig die ‘oh ja’-momentjes te beleven die mijn creativiteit en energie voeden.