Oogfonds

De regen tikt weer tegen het raam, de winterjas hangt al aan de kapstok te wachten en vooral het gevoel van de warme zonnestralen lijkt een eeuwigheid geleden.

De zomervakantie verliep voor iedereen anders dit jaar. Ook voor ons, want uiteindelijk zijn we in Nederland gebleven. Wel met onze caravan genoten van de kleine dingen om ons heen. Samen zijn is toch het belangrijkste en dat beseffen we ons dan ook heel goed. De energie van Jos was nog niet zoals hij wilde, maar de kleine geluksmomentjes nemen we zeker mee.

En dan zijn we ineens ook al weer een aantal weken verder in het schooljaar. Het leek alsof aan het einde van de vakantie iedereen weer gewoon aan het werk ging. Velen hadden even geproefd aan het gevoel dat ik al jaren heb: verplicht thuiszitten, niet zomaar even ergens naar toe, het gemis van collega’s in je buurt, etc. Dat gaf me overigens wel het gevoel dat anderen me iets beter snapten.

Het schooljaar beginnen als docent is altijd weer een drempeltje. Kan ik het nog wel? En ook het woordje ’moeten’ komt weer om de hoek kijken. Wat had ik er dit jaar veel last van dat ik mijn werk miste. Opnieuw beginnen met leerlingen, collega’s en ouders. De energie die ik kreeg van dit contact was altijd groot. Het was een moeilijke start van het schooljaar.

Uiteraard hoop ik dan dat ook ik met mijn gastlessen snel weer een mooie bijdrage kan leveren. Maar mijn geduld wordt nog even op de proef gesteld. Wel ben ik in deze tijd gevraagd om mee te werken aan een artikel voor het oogfonds. Het delen en openheid geven over mijn leven met een visuele beperking past natuurlijk super. Een prachtig geschreven artikel met een mooi doel.

Hieronder kun je het artikel lezen:

https://oogfonds.nl/verhaal/linda/