Stok achter de deur

Alweer vijf jaar geleden gebruikte ik je alleen als herkenning. Onze kinderwagen hielp me ook om te wandelen.

Alweer vier jaar geleden hield ik naast jou ook nog een handje van Gijs vast.

Alweer drie jaar geleden verving ik je toch voor je variant met rolballetje. Je bleef alleen nog vaak bij de kapstok staan.

Alweer twee jaar geleden liep ik dan toch met jou en Gijs naar school. En ook als ik alleen ging wandelen nam ik je mee. Wanneer ik samen met iemand was, liet ik je nog even achter de voordeur staan.

Alweer een jaar geleden nam ik je overal mee naar toe. Je zou bijna zeggen dat je mijn vriend geworden bent. Nou, ik ben erg blij met je inmiddels. Het verschrikkelijke gevoel dat ik eerst bij je had is verdwenen, maar een maatje zie ik toch anders. Je geeft me wel een gevoel van veiligheid, zelfstandigheid en vertrouwen.

Alweer een half jaar geleden nam ik je dan ook maar mee naar winkels, parken of andere plaatsen waar ik toch ook naast andere dierbaren loop. Je laat mensen zien dat 1.5 meter lastig in te schatten is. Corona heeft me net het laatste zetje gegeven om je nooit meer in de gang te laten staan. Het is oké zo. Jammer zelfs dat ik je vorige week niet mee kon nemen in de sneeuw. Voor het eerst miste ik je…

En heel soms loop ik alleen met mijn lieve man gearmd en laat ik je bewust thuis. Dan voel ik me toch weer even vrij.

Hoe een voorwerp toch elk jaar kan zorgen voor een ander gevoel!