
Op de dagen dat ik niet altijd een concrete invulling heb, weet ik dat het goed is om lekker even buiten te gaan wandelen. Alleen de ommetjes vanaf onze voordeur weet ik inmiddels wel en deze route is niet per se een omgeving waar je rustig van wordt. Je kunt vanuit hier prima naar het park lopen, maar daar ken ik inmiddels de hobbeltjes en kuiltjes in de weg wel.
Hoe fijn is het als je dan met een vriendin besluit om lekker met de auto naar de bossen te rijden om daar een frisse neus te halen. Er kan me nog steeds het gevoel bekruipen: waarom kan ik dat niet gewoon even op de momenten dat ik dat zelf graag wil…
Een fijne troost is dat deze vriendinnen dan zeggen dat ze dat zelf ook niet doen. Het is gewoon leuker en fijner met z’n tweeën. En of je nu met een vriendin loopt die jou al jaren kent of een nieuwe vriendin, het is heerlijk om in de natuur te kletsen. Er kunnen mooie gesprekken ontstaan en dat vind ik zo waardevol. In de periode van de winter met zijn kou en regen merk ik toch dat ik niet zo lekker loop. En gelukkig ben ik dan niet de enige wanneer ik me dan vanuit kwetsbaarheid open opstel. En misschien zijn we daar ook vrouwen voor, maar uiteindelijk lopen we in zo’n bos letterlijk en figuurlijk tegen dezelfde dingen aan. Soms hier en daar wat versterkt door mijn oogaandoening en de beperkingen die deze met zich meebrengt.
En dan ineens soppen we op een pad van links naar rechts om de diepste plassen te ontwijken. Houd men een tak of meerdere takken aan de zijkant en besluit ik dat ik niets heb aan mijn taststok. We naderen een kruising vol water. Na een emotioneel gesprek staan we letterlijk voor de keuze hoe gaan we verder? Er dwars doorheen, links of rechts over een sloot of terug… We besluiten bij een smal stuk het slootje over te gaan en dwars door het bos verder te stappen. Wanneer we wijdbeens allebei over de sloot staan, vallen we stil en beseffen we dat het wel een therapeutische wandeling lijkt te zijn. We genieten dat we een pad kiezen met obstakels en weten dat we dit aankunnen. En dat is in het leven niet anders. Soms lopen je paden anders dan je wil en staan ze vol met alles wat je tegenkomt. Het mag er zijn en het mag gevoeld worden.
En of je nu al lang of nog maar kort een vriendin bent, ik ben blij dat we kunnen delen.

Lieve Linda ,
Wat een prachtige tekst weer van je .
Inderdaad een byzondere wandeling waar jullie veel hobbels en plassen trotseerden
Super trots op hoe jij het doet met je man , zoon familie en vrienden , maar uiteindelijk jij zelf
Lieve groetjes ook aan pap, mam sanne
Michèle xxx
Daar sluit ik mij volledig bij aan! Mooi geschreven weer.