Een hattrick, een assist, een panna, goal vanuit het16 metergebied, hands of zelfs een rainbowflip.  Om nog maar niet over de voetbalclubs of de namen van spelers te spreken. Kylian Mnappe is in elk  groot favoriet.

Inmiddels, tijdens de training, heeft deze voetballer een miniversie rondlopen. Natuurlijk inclusief de sokken van PSG. Voor het geval je geen voetbalmoeder bent, hij speelt bij Paris Saint Germain. En trouwens die mini bij EKVVO. Met veel plezier, fanatiek en met veel kwaliteiten, hoor ik hrm zelf zeggen.

Afgelopen seizoen speelde hij 3 x per week:  2 trainingen op een fijn tijdstip (namelijk om 18 uur op het voetbalveld zijn) en daarnaast op zaterdag wedstrijd (vaak om 08.30 uur aanwezig zijn). Gelukkig vraagt dat niet veel aanpassing thuis, hihi. Dat hebben we er wel voor over. In het begin van het seizoen was het tijdens de training nog licht en wandelden we samen naar de velden. Later verkoos Gijs zijn fiets boven het wandelen en liep ik met hem mee. Jos verzorgde het ophalen. De thuiswedstrijden kon ik bijwonen en Jos ging met hem naar de uitwedstrijden. Een heel programma dus.

Het heeft ook veel met mij gedaan dit voetbalseizoen. Je leert andere ouders langs de lijn kennen. In het begin sprak ik nog niet zo uit dat het voor mij fijn is als er hier en daar even iets gezegd wordt over wat er op het veld gebeurt. Ik kan immers alleen ontdekken dat ze aan het voetballen zijn, maar herken niets of niemand. ik haal alle informatie uit juichgeluid, roepen van herkenbare stemmen, of de live verslagjes van lieve moeders met wie ik uiteindelijk open erover gesproken heb waarmee ze me konden helpen. Het doet soms pijn als je er staat, dan overvalt het me ineens. Maar vaak ben ik blij dat ik er toch ben en vooral niet thuis blijf. Gijs bevestigt dat hij het leuk vindt wanner ik gewoon kom kijken.

Afgelopen woensdag was de laatste training van het seizoen. Een partij tussen ouders, broers, zussen en het eigen team.  Een moment van opnieuw confrontatie dat ik niet mee kan doen. en zelfs ook een beetje dat hij geen broers of zussen kan inzetten. Thuis toch besproken dat ik het lastig vind, er van baal en het tegelijkertijd heel leuk vind dat ze het zo organiseren. Met de trainers kort besproken en eigenlijk gevraagd of ik de wedstrijd mag aftrappen. En zo liep het ook. Met een lach en een mini traantje was ik er weer gewoon bij. Ik kon twee keer de startbal wegschieten en heb zelfs nog een penalty geschoten. Iets met hulp vragen, toch meedoen op een andere manier, gevoel van erbij horen.

‘s Avonds in bed zei Gijs: ‘Mooie voorzet, mam! Je schoot de bal naar mij en ik ging langs iedereen af en scoorde!’

Even een schouderklopje of vraag van een andere moeder maakt het gevoel van er toe doen, er bij horen en in verbinding zijn. Een mooie wisselwerking van allemaal fijne moeders, vaders, trainers en topkinderen.