Hé buschauffeur…

Je kent het misschien nog wel. Lekker zittende kleren en oude schoenen aan, een rugzak gevuld met lekkere broodjes en ook nog snoepjes. Op tijd wakker zijn en weten dat je met je klas een leuke dag gaat beleven. Een ritje in de touringcar blijft ontzettend leuk. De muziek in de bus of samen gezellig liedjes zingen. Uiteindelijk moe en voldaan aankomen bij de school. Daar staan alle papa’s en mama’s te wachten op de bussen. De juf roept dat dit het moment is om te bukken. De juf stapt de bus uit en vertelt dat ze alle kinderen heeft achtergelaten bij de diertuin. ‘Een, twee, drie…’ en alle kinderen gillen dat ze er toch weer zijn. Het blijft jaar in jaar uit leuk. Tot je in groep 5 zit en het nog net leuk vindt dat mama je komt uitzwaaien en ophalen. Dat dat grapje van bukken niet meer stoer is en dat de juf gewoon moet doen…

Kleine jongens worden groot!

Voor wie zich afvraagt hoe ik het uitzwaaien en ophalen beleef met kinderen die allemaal hetzelfde schoolshirt aanhebben? Ik blijf het een dingetje vinden. Het oogcontact kan ik niet maken, maar ik smelt als Gijs in plaats van te zwaaien durft te roepen: ‘Doei mama!’

Een brok in mijn keel dat het zo’n gemis is en een kriebel in mijn hart dat ik onze verbinding ook met mijn ogen dicht zie! En daarin heb ik twee keuzes. Of ik blijf thuis en voel het toch en doet het pijn of ik ga toch uitzwaaien met de juiste moeders naast me en voel naast die pijn ook die verbinding met hem. Trots op deze bijzondere verbinding tussen hem en mij!